علامه آیت الله العظمی حاج شیخ ابوالحسن نجفی دولت آبادی از صلحای زمان و یکی از علمای بزرگ و ماندگار سده چهاردهم هجری قمری است که از خانواده ای بی نام نشان برخاسته و به یکی از نامدارانی تبدیل شده است که تبلور نام و یادش به تنهایی گویای بخشی از تاریخ و فرهنگ دینی و اسلامی گستره جغرافیایی و دینی جهان اسلام می باشد.

یادداشت از: حمید خوش آیند

آیت ‏اللَّه علی اکبر مرندی در حدود سال 1314 ( 1275ق) در شهرستان مرند و در یک خاندان علمی به دنیا آمد. ایشان پس از طی تحصیلات مقدماتی در زادگاه خود و تبریز، راهی حوزه علمیه نجف شد و در مدت پانزده سال، از درس حضرات آیات عظام شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، میرزای نایینی، آقاضیاءالدین عراقی و سید ابوالحسن اصفهانی بهره برد.

آیت‏اللَّه مرندی همچنین، به مدت ده سال، به همراه دوست و هم حجره خود، علامه سید محمد حسین طباطبایی در رشته سلوک و عرفان از حضور عرفای نامی عصر، همچون حضرات آیات سید حسین کوه کمره‏ای، سید صدرا بادکوبه‏ای و به ویژه میرزا علی قاضی تبریزی طباطبایی، شهد شیرین عرفان و سلوک را چشید و به مرحله والایی از سیر و سلوک الهی نائل شد. ایشان به احادیث، تفاسیر و مسائل فقهی و عرفانی احاطه و تسلط کامل داشت و بیش از پنجاه سال در شهرستان مرند اقامت ورزید.

در این سالیان، سیل مشتاقان و علاقه‏مندان و سالکان راه، برای کسب فیض و حل مشکلات روحی به مرند می‏رفتند و از محضر پرفیض او مستفیض می‏شدند.

این عالم ربانی از جمله افراد نادری است که علامه طباطبایی آنان را به عنوان ستارگان درخشان آسمان عرفان نام برده است. آیت‏اللَّه مرندی سرانجام پس از نزدیک به یکصد سال زندگی پر برکت در فروردین 1373 ش برابر با 1414 ق به لقاء اللَّه پیوست و به دیدار دوست شتافت.

معرفی بیشتر :

محل ولادت: مرند        وفات: 1416ق.            محل دفن: مرند (امامزاده احمد بن موسی)            منبع : یاشیل وطن مرند

محل تحصیل: تبریز، نجف

اساتید: حضرات میرزا ابوالحسین انگجی، سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمد حسین نائینی ، آقا ضیاء الدین عراقی و… استاد عرفان:آقا سید علی قاضی

ولادت: ایشان در سال 1314 هـ . ق. در خانواده‌ای بسیار متدین و متقی، در شهرستان مرند چشم به جهان گشود. پدرش، ملاعلی مقدس از علمای وارسته و برجسته آذربایجان بود و به صدق و صفا وعلم و تقوا، معروف بود و به خاطر تقدّس زیادی که در رعایت امور شرعی و حقوق مردم، حتی در مسائل بسیار جزئی داشت، به «مقدس» شهرت یافته بود. مردم با احترام و تجلیل به این بزرگوار می‌نگریستند و برای رفع مشکلات مادی و معنوی خود، به ایشان مراجعه می‌کردند و از او رهنمود می‌طلبیدند. وی حدود سال 1320 هـ . ق. رحلت کرد؛ ولی از خود یادگاری بس ارزنده به جا گذاشت که مورد نظر پروردگار قرار گرفت. این یادگار کسی جز حضرت آیت الله آقا میرزا علی اکبر مرندی نبود.[1]

تحصیلات آقا : میرزا علی اکبر مرندی آموزش‌های اولیه را در محضر پدرش سپری کرد، امّا دیری نپایید که از نعمت وجود ایشان محروم شد. او 6 ساله بود که خبر غرق شدن پدرش در خزینه حمام، قلبش را جریحه‌دار ساخت. او پس از رحلت پدر، دروس مرسوم آن عصر را نزد آقا شیخ محمد حسین رفیعیان و حاج شیخ باقر مجتهدی مرندی، به بهترین وجه آموخت و برای ادامه تحصیلات و طی مراحل عالی حوزوی، به حوزه علمیه تبریز عزیمت کرد و با جدّیت و پشتکار تمام و علاقه وصف ناپذیر، به کسب علم پرداخت و محضر علمای نامی آن عصر را درک کرد؛ از جمله آیت الله العظمی حاج میرزا ابوالحسن انگجی (متوفا: 1317 هـ . ق) که آیت الله مرندی عمده تحصیلاتشان در تبریز محضر ایشان بود.[2]

تشرف به عتبات عالیات:  آیت الله مرندی با سختی و مشکلات فراوان در تبریز به تحصیل ادامه می‌داد. وی مورد توجه خاصّ استادان آن جا قرار گرفته بود. با این که حوزه‌ علمیه تبریز در سطح بالای علمی و معنوی قرار داشته، ولی با این همه آوازه حوزه علمیه نجف هر طلبه مشتاق را به خود فرا می‌خواند و این آرزو با امکانات آن روز مشکل می‌نمود، به خصوص وضع مالی و معیشتی آیت الله مرندی این آرزو را امکان ناپذیر ساخته بود؛ امّا از آن جا که همه توفیقات از خداست، این توفیق بزرگ نصیب این بزرگوار شد وایشان به نجف اشرف مشرف شد میرزا علی اکبر مرندی و طباطبائی وی در این زمینه می‌فرماید: «من برای چند روز استراحت از تبریز به مرند آمده بودم، مسئول پست شهرمان که مرد متدینی بود به دیدنم آمد و صد قران به من داد و گفت: برو به کربلا برای من نایب الزیاره باش. خدمت استادم، آیت الله انگجی رسیدم و این مسأله را با ایشان در میان گذاشتم و ایشان نیز صلاح دیدند این پیشنهاد را بپذیرم. لذا آماده این سفر معنوی شدم.با دو مسافر دیگر درشکه‌ای کرایه کردیم و رهسپار کربلا شدیم. بعد از زیارت مرقد مطهر اباعبدالله به نجف اشرف مشرف شدم و بعد از اتمام زیارت، خداوند متعال به دلم انداخت که همان جا بمانم و من حدود شانزده سال آن جا اقامت گزیدم، یعنی از سال 1344 هـ . ق. (1304 شمسی) تا سال 1360 هـ . ق. (1319 شمسی) که در اولین روز ورودم با علامه طباطبایی و الهی طباطبائی آشنا شدم و با آنها هم حجره گشتم.»[3]

وی در درس اخلاق آیت الله میرزا ابوالفضل زاهدی قمی نیز شرکت می‌کرد.[5]

در کنار آیت الله خویی (ره) : آیت الله مرندی با آیت الله خویی هم دوره بود. الفت و ارادت خاص بین آن دو زبانزد خاص وعام بود. مشهور است که آیت الله مرندی سبب آشنایی و ارتباط آیت الله خویی با آیت الله آقا میرزا علی قاضی بوده است. امام جمعه محترم شهرستان مراغه می‌گوید: من در این مورد، از خود آیت الله مرندی سؤال کردم. ایشان فرمود: من این ارتباط را بین آن دو بزرگوار برقرار ساختم.[6]

مراجعت به وطن:  آیت الله مرندی در سطح بسیار عالی به مراتب علمی و عرفانی دست یافته بود. او علاقه وافری به نجف داشت. خودش در این باره می‌گوید: «بعضی شبها در عالم رؤیا می‌دیدم که از نجف اشرف به زادگاه خود برگشته‌ام، ناگاه سراسیمه از خواب می‌پریدم و وقتی متوجه می‌شدم که این بیش از یک خواب و رؤیا نبوده است و من هم چنان در نجف هستم، سر به سجده شکر می‌گذاردم.» پس از مدتی، این خواب‌ها تعبیر شد و پزشکان تأکید کردند به خاطر کسالتی که ایشان داشت، باید از نجف اشرف بیرون برود. توصیه دوستان و استادان هم که نگران وضعیت جسمانی ایشان بودند، او را مصمم ساخت که به وطن بازگردد. بالاخره او علی رغم میل شدید به حضور در نجف، مجبور شد سال 1320 به آذربایجان برگردد. وی مدتی در حوزه علمیه تبریز به تدریس پرداخت، ولی وقتی دید شهرت و آوازه پیدا کرده است، آن جا را ترک کرد و در شهرستان مرند اقامت گزید.[7]

توطئه توده‌ای‌ها : در دورانی که آذربایجان به دست ارتش سرخ شوروی اشغال شده بود، و حزب توده و حزب دمکرات با تبلیغات گسترده به تخریب و تضعیف اعتقادات دینی مردم پرداخته بودند، آیت الله میرزا علی اکبر مرندی در مقابل آنها قد علم کرد و به افشاگری پرداخت. آنان وی را تحت تعقیب قرار دادند و در صدد کشتن او برآمدند، امّا خوشبختانه آیت الله مرندی توسط یکی از ارادتمندان خود، از موضوع مطلع شد و با اصرار آنها به تهران رفت و سرانجام بعد از شکست توده‌ای‌ها، به مرند بازگشت.[8]

یاور نهضت امام خمینی : آیت الله مرندی از سال 1342 همراه و همگام با نهضت امام خمینی ـ قدس سره ـ بود. او هنگام تبعید امام به ترکیه، طی اعلامیه‌ای از ایشان دفاع کرد. افرادی که در این راستا تلاش می‌کردند، همیشه مورد حمایت ایشان قرار می‌گرفتند. حجت الاسلام رحمتی می‌گوید: « … یکی از دوستان ما مرحوم حاج اسرافیل رزّاقی بود که آیت الله مرندی به شوخی به ایشان امّ الاخبار می‌گفتند و ایشان اطلاعات گسترده‌ای از اوضاع و احوال تحولات سیاسی داشت و به طور مرتب اخبار مهم سیاسی و اعلامیه‌های علما به خصوص حضرت امام راحل را خدمت آقا می‌رساند و ایشان نیز مورد علاقه و حمایت آقا بود.»[9]

با اوج گیری انقلاب اسلامی در سال 1356 و پیروزی آن در 22 بهمن ماه 1357 آیت الله مرندی نقش اساسی در به صحنه کشاندن مردم و حمایت از تشکیل و تثبیت حکومت اسلامی داشت. پسر بزرگ ایشان می‌گوید: «در حرکت‌هایی که در شهر انجام می‌گرفت، مردم همین که می‌فهمیدند آقا اطلاعیه داده‌اند، جمعیت به طور گسترده از اطراف به مرند سرازیر می‌شدند و در تظاهرات شرکت می‌کردند.»[10]

آیت الله مرندی همواره از انقلاب اسلامی حمایت می‌کرد. متأسّفانه‌ اعلامیه‌های ایشان در حمایت از انقلاب اسلامی در دست نیست، تنها در دو اعلامیه، که در تاریخ 2/7/1342 صادر شده است و علمای بزرگی چون آیت الله حسن الحسینی انگجی، سید محمد بادکوبه‌ای و … آن را امضا کرده‌اند و یکی هم درباره مجلس شورای ملی و مجلس سنا است، که هر دو اعلامیه موجود است، امضای آیت الله مرندی نیز در اعلامیه‌ها وجود دارد. در اعلامیه اخیر طی تلگرافی به محضر مراجع تقلید آن روز (آیت الله میلانی، امام خمینی و آیت الله مرعشی نجفی) مراتب تنفر و انزجارخود را از اظهار و عدم صلاحیت مجلس شورای ملی و مجلس سنا و اشخاصی که به نام نمایندگی بر مردم تحمیل شده‌اند، را اکیداً اعلام داشته‌اند.[11]

وفات : «چند روز بعد از عید نوروز بود، در کنار آقا نشسته بودم، هیچ حال نداشتند. به من فرمود: جواد! من سه چهار روز میهمان شما هستم!» آقا ترسشان خیلی زیاد بود. ترس از خدا، همیشه در تفکر بودند؛ دائماً در حال ذکر بودند. اواخر عمرشان این دعا و ذکر جلوه بیشتری پیدا کرده بود. اکثراً ذکرشان کلمه طیبه «لا اله الا الله» بود. امّا این اواخر متوجه شدم که آهسته ذکرهایی می‌گویند. من شبانه روز در محضرشان بودم. دیدم آقا استغفار می‌کنند. یک روز دیدم آرام زمزمه می‌کند: «ظلمت نفسی فاغفرلی!» این حالات ادامه داشت تا این که در ساعت 3 بامداد روز سه شنبه نهم فروردین ماه 1373 (که همیشه در آن موقع برای نماز شب بر می‌خاست) روح بلندش از عالم ناسوت به عالم ملکوت برخاست و برای همیشه این عالم خاکی را ترک گفت و به لقاء الله رسید.[12]

آیت ‏اللَّه شیخ زین‏ العابدین بن اسماعیل مرندی، در سال 1229ش (1266ق) در مرند در آذربایجان شرقی به دنیا آمد و مقدمات علوم و معارف اسلامی را در زادگاهش سپری نمود. وی پس از آن راهینجف گردید و از محضر عالمان نام‏آوری همچون میرزای بزرگ شیرازی و میرزا حبیب‏ اللَّه رشتی بهره‏ مند شد.

ایشان حضرت آیت الله حاج شیخ زین العابدین مرندی ( که در برخی منابع به اشتباه تبریزی نوشته شده است) بعد ازسید یزدی در نجف اشرف مرجعیت داشت و صاحب رساله عملیه منهاج العباد می باشند. .

حضرت آیه الله حاج شیخ ابوالقاسم غروی تبریزی نوه ایشان ( فرزند عارف و عالم کامل حضرت آیه الله حاج شیخ هدایت غروی) نوشته اند که:  ایشان سه جور شهریه داشتند یکی، 2 فاضل از مدرسه انتخاب می‌کرد تا آنها در مدرسه پخش بکنند چرا تا طلاب بفهمند که فاضلیت امتیاز دارد تا اینها هم درس بخوانند و فاضل شوند مدارس این طوری بود.
اما علمای محله را حاج شیخ مهدی  عموی ما متکفل بود شهریه‌ها را به آنها می‌دادو می‌فرمود پسرم این شهریه‌ها را که می‌برید خانه علما اولا در تاریکی بروید که خیلی روبرو و چشم به چشم نیافتد که خجالت بکشد 2? و اگر اسرار کرد که به خانه بروید نروید زیادتر خجالت می‌کشند و سپرده بودند که یک افرادی که خیلی فاضل هستند در هنگام شهریه دادن دست‌شان را ببوسید بعد بدهید لذا عرفایی مثل شیخ ضیاء لذا آیت الله غروی کمپانی در عراق پیدا می‌شود که می گوید: نان حاج شیخ را خوردیم به اینجا رسیدیم   .

در واقع ایشان یاد می‌دهد که آیا شخصیت یک طلبه و مومن را خورد کردن چقدر ثواب دارد و چه مقدار عقاب
یک شهریه دیگر همکه نوع سوم بود مخصوص افرادی بود که خودشان هم نمی‌دانستند کهشهریه می‌گیرند و توسط شخصی به آنها پرداخت می‌شد چون شخصیت آنها در حدی بوده که ناراحت نباشند از شهریه گرفتن پرسیدم از پدرم که اگر هیچ کس نمی‌دانست حتی خودش و فقط شهریه دهنده و حاج آقا می‌دانست شما از کجا مطلع شدید از این شهریه فرمودند که روزی که درس می‌رفتم در راه یک فردی را دیدم که رو کرد به من و فرمود که پدرت شهریه را به افراد دیگر می‌دهد و به ما نمی‌دهد. به خانه که آمدم این را گفتم به پدر، پدرم حاج زین العابدین فرمودند اشکالی ندارد. روز دوم هم، همین قضیه پیش آمد باز به پدرم گفتم فرمود اشکالی ندارد و بار سوم هم که باز ایشان همان حرف را زد و من به پدر باز گفتم، پدرم فرمود که پسرم از مومن رفع تهمت واجب است ببینید از کجا وارد شد در بار اول هم می‌توانست اما آبروی فرد را حفظ کرد. فرمود پسرمرفع تهمت از مومن واجب است بار دیگر که ایشان گفتبگویید پدرم سلام رساندند و گفتند حاج شیخ آن پولی کهفلان نانوا در دوم هر ماه به شما می‌دهد آیا می‌دانیاین پول از کجا می‌آید؟ از قضا بار چهارم هم که ایشان را دیدم ایشان مطلب قبلی را تکرار کرد و من هم گفتم که حاج شیخ پدرم سلام رساندندو فرمودند که آیا می‌دانی فلان نانوا که در دوم هرماه برای شما پول می‌آورد، از کجا این پول می‌آید؟ دیدم که حاج شیخسرش را پایین انداخت و رفت یک چنین شخصیتی بود حاجزین العابدین.

آیت الله سید عبدالکریم کشمیری دراهمیت و ارزش شهر مقدس نجف فرموده اند: “آنقدر نجف مهم است که مانند مرحومشیخ زین العابدین مرندی که مجتهدی مسلم و با تقوا بود، گاهی می آمد جلو درب صحن امیرالمؤمنین (ع)، آنجا که گداها می نشستند، می نشست، می گفتند: آقا اینجا خوب نیست؟ ! می فرمود: اینجا جایی است که امام زمان (عج) و حضرت خضر به طرف حرم می روند، من هم نشسته ام تا شاید توجهی به من کنند” .

همچنین آیت الله کشمیری در جای دیگری درباره شیخ زین العابدین مرندی می فرمود:
او مجتهد بود و زهدش واقعی بود. وقتی پسرش هادی به پدر عرضکرد قبایم پاره و کوتاه شده و خجالت می کشمبا این لباس با طلاب مباحثه کنم!
ایشان به نانوا گفت: از فردا به پسرم نان نده، چون اگر شکماو گرسنه باشد سراغ لباس را نمی گیرد.
وقتی پول برایش می آوردند می رفت دنبال بچه سیدهای ختنهنشده، تا در این راه مصرف شود.
روزی عیالش از کمی مال در زندگی شِکوه کرد. ایشان به همسرشفرمود: کلاه مرا آب بگیر. چون این کار راکرد چرکهای کلاه درون ظرف جمع شد، فرمود: ای زن توبمن می گوئی این چرکها را بخورم؟!
وقتی دیوار خانه اش خراب شد از سهم امام خرج نکرد، حصیر رویدیوار انداخت.
روزی پسرش تقاضای پول بیشتر کرد، فرمود: بروید برای طلاب ازچاه آب بکشید و مزد بگیرید من چیزی نمی دهم.     منبع : یاشیل وطن مرند

آرامگاه احتمالی حضرت یونس

به گزارش یاشیل وطن  مقبره موجود در محله دیـبیـن زنوز  شهرستان مرند متعلق به حضرت یونس  (ع) می باشد. مردم محله در گفتگو با خبرنگار یاشیل وطن گفتند که این مکان تا حدود بیست سال پیش و قبل از احداث خیابان دارای چندین واحد ساختمان کنار هم بوده است که در زمان احداث خیابان این ساختمان از بین رفته و تنها قبری که حدود نیم متر از سطح زمین مرتفع تر بود باقی ماند. طی سالهای گذشته بارگاه کوچکی در حدود 4 متر مربع بر روی این مقبره ساخته شده است. به گفته اهالی، مردم منطقه  در مناسبتهای مختلف در کنار این مقبره حاضر شده و ادای احترام می کنند. پخش نذورات نیز در این مکان صورت می گیرد. یکی از بانوان همسایه مقبره به یاشیل وطن گفت: هیچ نذری از سوی این مکان شریف رد نمیشود.

حضرت یونس را تمام دینداران می شناسند. پیامبری که سالها در شکم ماهی زندگی کرد. هرچند زندگی و احوالات بسیاری از پیامبران و به خصوص حضرت یونس پر از شگفتی و عجایب گوناگون است اما شگفت انگیزتر این است که آرامگاه این پیامبر ماجراجو احتمالا در ایران است. هرچند به جز ایران ، مقبره هایی در لبنان و عراق نیز منتسب به این پیامبر است.

آرامگاه احتمالی حضرت یونس پیامبر درمحله «دیبین» و قبرستان «میلان» شهر زنوز واقع است. هرچند برای اثبات این مسئله جز به بعضی مطالب منقول و روایات سینه به سینه مردم اشاره نشده اما کسی هم آن را رد نکرده است.تنها مدرک مکتوبی که در این مورد وجود دارد کتاب”احسن التقاسیم” اثر مورخ معروف ابن مقدسی است که در سده سوم هجری نگاشته شده است. در این کتاب راههای جدا شده از مرند دو جاده عنوان شده که یکی به شهرستان خوی و دیگری به قلعه و آرامگاه حضرت یونس در منطقه زنوز ختم می شود.

در کتاب زنوز هم که مرحوم ابراهیم شهیدی آن را نگاشته است اشاراتی به این قبر شده است. به طوری که در این کتاب سابقه وجود آن تا 500 سال گذشته به تفصیل توضیح داده شده است. در حاضر آرامگاه حدود نیم متر بلندتر از سطح زمین آجرکاری شده و درکنار خیابان قرار دارد!

حجه الاسلام سید جلیل حسینی نماینده ولایت فقیه در این شهر نیز روایت‌هایی را مبنی بر این که ممکن است این مقبره مربوط به حضرت یونس باشد تایید می کند.وی می گوید:روایت است که یک بار در سالهای نه جندان دور به دلیل تخریب جوی آبی که در کنار این مقبره قرار دارد گوشه‌ای از قبر فروریخت.به گواه تمام مردانی که آن لحظه در آنجا حضور داشتند جسد موجود در گور به شکل عجیبی تازه بود .هرچند این مسئله جای تفحص دارد اما آن زمان به دستور شخصیت مذهبی زنوز سریعا روی قبر پوشانده می شود.

به اعتقاد وی نبش مجدد قبر و مطالعات کارشناسی بر روی جسد احتمالی و گور می‌تواند سند محکمی بر تائید یا رد این روایت باشد.

در مورد گورستان میلان که آرامگاه حضرت یونس در آن واقع است مردم محلی و حتی مسئولان دولتی آنجا معتقدند محل دفن یک میلیون انسانی است که در یکی از جنگهای هنگام عقب‌نشینی کشته شده‌اند و همگی در آنجا دفن هستند. نام میلان نیز برگرفته از میلیون است.

در این شهر و روستاهای همجوار آن مانند زنوزق و درق آرامگاه اشخاص شناخته شده دیگری نیز وجود دارد که تا به حال هیچ فعالیتی برای شناساندن آنها انجام نشده است. مقبره میزا حسن فانی زنوزی، جد مادری آیت‌الله خامنه ای، مقبره سید هاشم ابن سید حسن، مقبره شیخ زین العابدین زنوزی معروف به شیخ،پیر عثمانلی، مقبره آقا میر علی اکبر، پیر اویو قلی، پیر درویش قیزی.

دره پیری و سلطان سنجر از جمله شخصیتهای معروف در عرفان اسلامی هستند که نام آنها در تمام کتابهای عرفانی آمده است.

در مورد مرند و شهرهای اطراف آن مانند زنوز روایات بسیاری وجود دارد اما آنچه که در مورد سابقه شهر مرند قابل استنادتر است سفرنامه شاردن، سفرنامه مادام دیولافوا و سفرنامه تاورنیه است. طبق نوشته این کتابها بطلمیوس جغرافی‌دان یونانی که قبل از میلاد می‌زیسته از این شهر به نام ماندگار نام می‌برد و آن را یکی از آبادترین شهرها در تاریخ می‌خواند. همچنین در روایات باستانی ارامنه آمده است که حضرت نوح در مرند دفن شده و کلمه مرند از یک لغت ارمنی به معنای تدفین برداشت شده است. اما بعضی دیگر از ارامنه معتقدند نوح بعد از طوفان در نخجوان فرود آمده و در این شهر نیز مدفون شده اما قبر همسرش در مرند است.

مطابق نوشته‌های تورات مادر حضرت نوح در مسجد بازار مرند مدفون است. مردم این شهر نیز با استناد به شنیده‌های سینه به سینه که به آنها رسیده است بر این باورند که قبر مادر حضرت نوح در این مسجد است.

نصرالله چمران معاون بقاع و اماکن متبرکه سازمان اوقاف و امور خیریه در این مورد می گوید:هرچند تا به حال چنین چیزی به طور جدی مطرح نشده است اما به طور جدی نیز رد نشده است.

شهرستان مرند یکی از تاریخی‌ترین شهرهای آذربایجان شرقی و ایران است. شهری سرسبز و محصور در بین باغهای عظیم و سپیدارهای بلند که علی رغم تاریخ کهن و دارا بودن جاذبه های منحصربه‌فرد از نظر گردشگری جایگاه مناسبی ندارد. شهرستانی در 60 کیلومتری شمال تبریز.