روستای چلچراغ های سفید

داماش از روستاهای ییلاقی دهستان جیرنده بخش عمارلو، شهرستان رودبار است. این روستا در حدفاصل جاده رشت به تهران، بین لوشان ومنجیل جای گرفته‌است. گل سوسن چلچراغ، تنها در این منطقه ییلاقی در ایران یافت می‌شود.

کلات نادر در مشهد

کلات نادری در فاصله 145 کیلومتری شمال مشهد قرار دارد و توسط دو رشته کوه بلند حصار شده است. جاده مشهد به کلات، جاده‌ای کوهستانی است که در کنار مناظر متفاوت، چند گردنه دلهره‌آور هم در انتظار گردشگر خواهد بود.

در منطقه کلات زبان و لهجه‌های مختلفی رایج است که از میان آنها می توان به ساکنان فارسی زبان، ترکی زبان و کرمانج اشاره کرد. پیشه کلاتی‌ها با توجه به شکل جغرافیایی و آب و هوای منطقه عمدتاٌ کشاورزی، دامداری، باغداری و بویژه شالیکاری می باشد.

محصول برنج کلات از انواع بسیار مرغوب برنج در ایران به شمار می رود. جشن‌های عروسی بویژه در روستاها با مراسم ویژه ای از قبیل اجرای رقص‌های سنتی و آئینی و کشتی با چوخه، همراه است. طب سنتی در این منطقه کاربرد ویژه ای دارد و هنوز مداوا با داروهایی از قبیل کات کلوخ، قدومه کلاتی، استاقدوس و مانند آنها در بین مردم رواج دارد. همچنین سنت همیاری (یاوری) در کاشت، داشت و برداشت غلات در منطقه کلات مورد احترام برزگران و کشاورزان است.

از سوغات مشهور شهرستان کلات انواع بافته‌های رنگارنگ ابریشمین است که در زاوین تولید شده و عشایر کرد با استفاده از این پارچه‌ها لباس‌های محلی خاص مردم کرمانج را می دوزند. داشتن نمونه هایی از این البسه زیبا می تواند دلخواه هر گردشگری باشد که به کلات وارد می شود.

آبشار آسیاب خرابه

آبشار آسیاب خرابه یکى از مناطق دیدنى آذربایجان شرقى است .این آبشار در حدود 27 کیلومترى هادى شهر و در نوار مرزى ایران و جمهورى آذربایجان در 5 کیلومترى روستاى منجن آباد در حاشیه رود ارس واقع شده است.به علت وجود ویرانه‌هاى یک آسیاب آبى به آسیاب خرابه معروف است.

بام سبز لاهیجان

تله کابین لاهیجان یا بام سبز با طول مسیر 1500 متر با گذشت از ایستگاه اول بام سبز به ایستگاه دوم به تاج خروس معروف است می‌رسد.در طول مسیر مناظر شهر لاهیجان و شیطان کوه چشم‌انداز زیبایی دربرابر چشم بازدیدکنندگان این مجموعه قرار می‌دهد.

یاد مشروطه در تبریز

14 مرداد 1285 مظفرالدین شاه فرمان مشروطیت را امضا کرد اما آنچه مشروطه را ماندگار کرد مجاهدت‌های ستارخان و باقرخان در تبریز بود.

در تبریز خانه‌ای به نام خانه مشروطه یاد آور آن دوره تاریخی است. این بنا به شماره 1171 در سال 1354 خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است.معمار این بنا «حاج ولی معمار» و مساحت این بنا 1300 متر مربع و در دو طبقه ساخته شده‌است.در این خانه مجسمه سران مشروطه و اشیای از آن دوران به نمایش گذاشته شده است.

پلی بر خشکی

پل خواجوی اصفهان از بناهای شاه عباس دوم صفوی است که در سال 1060 هجری قمری بنا شده‌است. درازای پل 133 متر و پهنای آن 12 متر است.

این پل دارای 24 دهانه‌است که از مکعب‌های به دقت تراش‌خورده ساخته شده و در بخش میانی، با سدهای چوبی برای گرفتن جلو رودخانه مسدود گردیده‌است.این پل به شماره 111 در فهرست آثار ملی ایران در تاریخ 15 دی 1310 به ثبت رسیده است.

این پل را همچنین پل شاه، پل بابا رکن‌الدین (مسیر رفتن به خانقاه و آرامگاه بابا رکن‌الدین و تخت فولاد) و پل حسن‌بیگ (نام پل قبلی که در زمان شاه‌عباس تخریب شد و این پل به جای آن ساخته شد.) هم نامیده‌اند و از بناهای شاه عباس دوم صفوی است که در سال 1060 هجری قمری بنا شده‌است.

در میانه پل خواجو، ساختمانی مخصوصی که به بیگربیکی شهرت دارد بنا شده است که برای اقامت موقتی شاه صفوی و خانواده او ایجاد شده بود و هم اکنون نیز وجود دارد و طاق‌های آن دارای تزئینات نقاشی بسیار زیبایی است و در واقع پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پل های زاینده رود مشهورتر است.

پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشی‌کاری آن از دیگر پل های زاینده رود مشهورتر است. این پل که در دوران صفوی یکی از زیباترین پل های جهان به شمار می‌رفت، بیشتر به منزله سد و بند بوده‌است. در میان هریک از دو ضلع شرقی و غربی پل ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاق مزین به نقاشی است. این ساختمان که (شاه نشین) نامیده می‌شود در آن دوره جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی به این مکان فراخوانده می‌شدند. باقی مانده یک نیمکت سنگی تمام چیزی است که از صندلی پادشاه باقی مانده است. به سخن پروفسور اپهام پوپ و ژان شاردن، پل خواجو " یک اثر تاریخی اوج معماری پل فارسی و یکی از جالب ترین پل‌هایی است که وجود دارند... که در کل آن ضرباهنگ و شرافت و عزت و ترکیب شاد ترین قوام، ابزار، زیبایی، و تفریح و سرگرمی وجود دارد".

برداشت خرما در طبس

طبس شهری کویری است در غرب خراسان جنوبی ایران که مقام نخست تولید خرما در خراسان جنوبی را دارد. 1745 هکتار در شهرستان طبس زیر کشت نخیلات است و خرما تولید عمده این شهر را تشکیل می دهد.

دور بودن شهر طبس از شهرهای حاصل‌خیز و سختی راه کویر، جابه‌جایی هرگونه کالای فاسدشدنی به طبس را ناممکن می‌نمود و بنابر این مردم طبس میوه و سبزی خود را در محل تولید می‌کردند. فراورده‌های صادراتی این شهر را نیز فراورده‌های خشک و فاسدنشدنی مانند گندم و غله بوده‌است. در برخی نقاط پیرامون طبس حتی برنج نیز به عمل می‌آید و برنجزارهایی در آن‌جا وجود دارد.

فراوری: الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

محلات، شهر گل ایران

جشنواره گل و گیاه محلات از 25 تا 29 شهریور با حضور تولید کنندگان در شهرستان محلات استان مرکزی برگزار شد و 120 هزار نفر از آن بازدید کردند. این جشنواره با حضور 56 شرکت داخلی و خارجی تولید گل و گیاه درقالب 100 غرفه در وسعت یک هزار و 650 مترمربع و دو هزار مترمربع فضای گلخانه گل طبیعی و شاخه بریده برپا شده بود. در این جشنواره، گلکاران بخش خصوصی و پرورش دهندگان گلهای زینتی از چالوس، نوشهر و دزفول و دو کشور اسپانیا و انگلیس محصول های خود را عرضه کردند.

محلات با داشتن 900 هکتار اراضی زیرکشت، به عنوان شهر گل ایران مطرح است.سالانه بیش از 22 میلیون شاخه گل گلدانی و شاخه ای از گلخانه ها و اراضی گلخیز محلات به بازار داخلی کشور عرضه می شود. در یکهزار هکتار از گلزارهای این شهرستان 120 نوع گل از گونه های میخک، گلایل ، مریم، داوودی، زنبق، کاکتوس، مینا، رز، پتوس، محبوبه شب، ختمی، انواع زنجیره مو، پاپیتال، نیکوس، بنجامین، دیفن باخیا، انواع بذر بنفشه و انواع درختچه های گل آور تولید می شود.

اکنون افزون بر سه هزار نفر به صورت رسمی درقالب 700 واحد تولید و پرورش گل و گیاهان زینتی در محلات مشغول کارهستند.

فراوری: الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

دروازه علم نوین ایران

دارالفنون در روز یکشنبه – سیزده روز قبل از کشته شدن بانی آن- با حضور شاه و گروهی از درباریان و بزرگان و هفت تن از معلمین اتریشی افتتاح شد و در دوره اول یکصد شاگرد پذیرفت.

در سال 1269ق کار بنای دارالفنون و تاسیسات وابسته به آن کامل شد. دارالفنون در شمال شرقی ارگ سلطنتی قرار داشت با ساختمانی مستطیل شکل که در چهار طرف آن پنجاه اتاق همسان و هم اندازه ساخته بودند که بخشی از دیواره های این اتاق ها مزین به گچبری، نقاشی و تذهیب های بدیع آراسته بود.

در شمال مدرسه هم محوطه ای وسیع و چند اتاق کوچک و بزرگ بود که به قسمت نظام و موزیک اختصاص داشت. در میان حیاط گلکاری شده مدرسه، حوض بزرگی ساخته بودند و از فواره حوض همیشه آب پاک و صافی به حوض می ریخت و از جوی بیرون می رفت. بعدها دارالفنون دارای کتابخانه، چاپخانه و عکاسخانه شد. در دوران قبل از مشروطه برای آگاه نمودن مردم، در تالار بزرگ مدرسه، جلسه سخنرانی برای مردم عادی تشکیل می شد.

بنای دارالفنون تا سال 1308ق همانطور که ساخته شده بود بر جا بود، متاسفانه درآن سال بنای آن را در هم کوبیدند و به وسیله مهندس مارکوف روسی ساختمانی نوبنا نهاده شد که با تغییراتی تا حال باقی مانده است. این بنا هم اکنون در اختیار وزارت آموزش و پرورش قرار دارد، تا در آن موزه آموزش و پرورش تاسیس شود.

فراوری: الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

برگرفته از: خبرگزاری میراث فرهنگی، سایت تهران مجازی

یادمان سرخ سلجوقی ها در مراغه

گنبد سرخ از ارزشمندترین بناهای دوره سلجوقی (سال 542 هجری قمری) و از نامدارترین بناهای منطقه محسوب می شود که مبین شیوه معماری آن دوره است. آنچه از کتیبه‌های موجود در بنا برداشت می‌شود این است که بنای گنبد سرخ در سال 542 هجری به‌دستور «عبدالعزیز بن محمود بن سعد یدیم» رییس آذربایجان در دورهء سلجوقیان و به وسیله «بنی‌بکر محمد بن بندان بن محسن معمار» ساخته شده‌است. با شروع ساخت این بنا دوره رازی در معماری ایران به پایان رسیده و این بنا نقطه عطف و شروع معماری آذری است.

تلفیق آجر با کاشی لعابدار برای اولین بار در معماری این بنا دلیلی است که می توان آن را به عنوان آغازگر شیوه آذری در معماری اسلامی ایران دانست. این بنا دارای گنبدی دو پوش بوده که پوشش هرمی شکل بیرونی آن فرو ریخته و تنها گنبد داخلی آن باقی مانده است. هیچ کتیبه و نوشته ای مبنی بر مقبره بودن بنا در دست نیست. بنابراین می توان آن را به عنوان یک برج یادمان تلقی کرد.به‌طور کلی گنبد سرخ بنایی مربع‌شکل است متشکل از سردابه و اتاق اصلی که برروی سکوی سنگی قرار دارد و به وسیله هفت ردیف پله می‌توان به آن دسترسی یافت. پنج پله در جلوی سکو واقع شده و پلهء ششم و هفتم جزء آستانه درگاه محسوب می‌شوند.کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند این بنا قبل از رصدخانه مراغه برای تعیین ماه‌های سال و ساعات روز کاربرد داشته و سوراخ‌های ایجاد شده بر ضلع‌های این بنا نشانگر این امر است. این اثر در تاریخ 15 دی 1310 با شماره ثبت 134 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.

فراوری: الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

برگرفته از: خبرگزاری میراث فرهنگی، وب‌گاه جامع گردشگری ایران