حضرت آیت‌ا... حاج آقا مجتبی تهرانی: 
حضرت امیر المؤمنین علی علیه‌السلام فرمودند همان‌طور که خورشید و شب با یکدیگر جمع نمی‌شوند، محبّت و دلبستگی به خداوند نیز با محبّت  و دلبستگی به دنیا جمع نمی‌شوند. 
خیلی زیبایی در این روایت دیده می‌شود. انسان اگر بخواهد بفهمد حبّ به خدا دارد یا نه، راهش چیست؟‌ این امری نیست که هفته‌ای و ماهی یا سالی یک بار پیش بیاید، بلکه انسان در هر روز چندین بار بر سر دو راهی دنیا و آخرت قرار می‌گیرد؛ آن هم نه فقط بُعد وجودی او، بلکه تمام ابعاد وجودی‌اش مثل قلب، عقل، اعضا و جوارح، دست، پا، زبان، گوش، چشم و حتّی خطورات ذهنیّه او مثل دروغ، غیبت، تهمت، مال حرام خواری، نگاه به نامحرم و... انسان ببیند کدام را انتخاب می‌کند امر الهی را انتخاب می‌کند که نور است، یعنی محبّت و دوستی به خداوند را، یا این‌که معصیت را انتخاب می‌کند که ظلمت و تاریکی و محبّت و دلبستگی به دنیاست؟
نور و ظلمت در یک جا جمع نمی‌شوند و دل ظرف محبّت خداوند است و دو شیء و دو چیز در او جای نمی‌گیرد، محبّت و دلبستگی به خداوند یعنی نورانیّت، نشاط، آرامش، برکت، نیکوکاری. و محبّت و دل بستگی به دنیا، یعنی ظلمت، تاریکی، اضطراب، افسردگی، فساد، گناه و معصیت. حالا انسان ببیند در شبانه روز زندگی خود چه چیز را انتخاب می‌کند؟‌ این از عمل انسان معلوم می‌شود. آیا دل را در اختیار صاحب خانه با محبت خود و انجام فرامین او قرار داده‌ایم؟ یا این‌که با نافرمانی، معصیت و گناه صاحب خانه را از دل بیرون کرده به مستأجر و یا بالاتر به غاصبی که محبّت دنیا و شیطان است داده و دل را بیمار کرده‌ایم؟
انسانی که کارهای شیطانی انجام می‌دهد و می‌گوید خدا را دوست دارم، حرفش یک دروغ و فریب شیطان است. او دل را به شیطان تحویل داده است. البته چون خداوند کریم، مهربان و توّاب است، انسان می‌تواند با توبه و انجام اعمال نیک دل خود را از شیطان پس گرفته و ظرف محبّت خدا کند.

هفته نامه پرتوسخن شماره729