شاعرانی از دیار ادب آذربایجان - روستای میاب

(ابوالفضل روزی طلب باتخلّص شعری شاهین میاب)

آقای ابوالفضل روزی طلب متخلص به ((شاهین)) به تاریخ13شهریور1342 در روستای میاب ازتوابع شهرستان مرند چشم به جهان هستی گشود ودوران تحصیلی ابتدایی را دردبستان دولتی عنصری میاب(شهیدعسگریوسفی میاب)و راهنمایی رادرمدرسه راهنمایی شهیدمختاری میاب گذراندوبرای ادامه تحصیل بدلیل فقدان مقطع دبیرستان به شهرمرند عزیمت کردندودرسال1362دردبیرستان ........ موفق به اخذ دیپلم اقتصادگردیدودرسال1364به استخدام آموزش وپرورش مرند دررشته دبیری علوم اجتماعی درآمد وبیشترخدمت خویش رادر زادگاهش روستای میاب سپری کردوعشق به ادبیات اورابه سوی شعر وشاعری کشاند وبه زبانهای فارسی وترکی آذری (زبان مادری)شعر می سراید واشعارش ازاحساس لطیف برخورداراست.وعلاقه وافری به استادشهریار دارند.وهم اکنون چندسالی است که بازنشسته آموزش وپرورش هستند ولی همچنان به سرودن شعر ادامه می دهند وعلاقه زیادی به مکتب امام جعفرصادق دارند وایشان حسینی هستندوامید است که همواره حسینی بمانند.

محمدقولی میاب متخلص شعری کوثر

زیســـــــــــتـــــــــــــــــنامه

اینجانب محمد قولی میاب (کوثر) درسال1330شمسی نهم مردادماه به دنیا آمدم.محل تولدمن روستای میاب ازتوابع شهرستان مرند(آذربایجانشرقی)میباشد.

تا11سالگی به مدرسه نرفته بودم .وقتی که به مدرسه رفتم استعدادبسیارخوبی داشتم وپدرم ازهمین مساله استفاده کرد که 9ماهبرای درس خواندن من زیاد است بنابراین بامدیرمدرسه صحبت کردوپس ازسماجت واصرار زیاد قرارشد بنده طبق فرمول پدر 5ماه سال رادرس بخوانم ودوماه اول پاییز ودوماه اول بهار را به پدر کمک کنم این مساله روحیه حساس مرا حساسترکرد والا آخر.

با این وضع همیشه شاگرد اول ونمونه مدرسه وکلاس بودم.ازسال سوم ابتدایی شروع به گفتن شعر ونوشتن داستان کردم پس از دوره شش ساله ابتدایی برای کار وتحصیل به تهران رفتم ودرسال 1347مشغول کارشدم وبرای اینکه استعداد ادبی خود را ازدست ندهم وتقویت کنم باتمام مشکلات به صورت متفرقه وگاهی دو کلاس دریک سال به تحصیل پرداختم.

پس ازتجربه شغلهای مختلف در سال1355با عنوان دبیری در آموزش وپرورش استخدام شدم ضمن شغل دبیری فعالیت زیادی در امور ادبی وایجاد کانون شعرا ونویسندگان در مناطق مختلف آموزش وپرورش تهران داشتم.

کانون شعرا ونویسندگان اداره کل استان تهران را بایاری بزرگانی از دیارادب چون دکترسنگری - استاد جوادمحقق - استادخسروآقایاری وهمکاری مسئولان وقت احیا کردیم.

وسالها باکارشناسی لدبی امورتربیتی اداره کل باعنوان داور،مدرس ونقدوبررسی ونقدوبررسی شعر وداستان ومطالعه وتحقیق همکاری داشتم.

درسال1373انجمن ادبی افق راباهمکاری دوتن از فرهنگیان تاسیس کردیم که هم اکنون به نام آفاق محل انس شعرا ودوستداران شعر وادب میباشدکه اداره آن هم با بنده بوده است.

کتاب اشک معلم (مجموعه شعر)وکتاب (چگونه شعربگوییم)به ترتیب درسالهای 1378- 1380توسط نشرعابدوانتشارات فرادید ازبنده به چاپ رسیده وچندمجموعه شعر وداستان آماده چاپ دارم.

درسال1357 ازدواج کردم دارای سه فرزندپر ویک فرزنددخترهستم که سه فرزندم تحصیلات دانشگاهی دارن وپسرکوچکم درمقطع ابتدایی (درزمان چاپ یادیاران)مشغول به تحصیل است وچندسالی است که بترنشسته شده ام ودر حال حاضرمشغول کارهای ادبی وبیشتردر حال بررسی آثار دوستان شاعرجهت چاپ میباشم وباانجمن ها ومراکزادبی وکمابیش بانشریات ورادیوتلویزیون همکاری دارم.

ضمناًتخلّص شعری بنده(کوثر)میباشدکه از یک بیت شعراز(شهریارملک سخن)گرفته شده است.       محمدقولی میاب(کوثر)1358/2/9

منبع:کتاب بایادیاران - نوشته ابراهیم حقی بستان آباد

سرویس فرهنگی «فردا»- در چهارمین شب این برنامه که روز جمعه دوم آبان ماه با موضوع و محوریت حضرت علی اکبر (ع) برگزار شد، استاد حبیب الله چایچیان، سید حمیدرضا برقعی، حجت الاسلام رضا جعفری، هادی جانفدا، مهدی قهرمانی، محسن عرب خالقی، محمد قولـــــی میاب و خانم حجتی حضور داشتند و به شعر خوانی و مدیحه سرایی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) و فرزند رشید آن حضرت پرداختند.
 
در ابتدای این مراسم حاج حسن رضاییان آیاتی از کلام الله مجید را قرائت کرد و مراسم قرائت حدیث شریف کساء با حضور حاج احمد چینی اجرا شد. به این ترتیب زمینه شروع برنامه شعرخوانی فراهم شد و محمود حبیبی کسبی به عنوان مجری برنامه شب شعر آئینی، غزلی از حافظ شیرازی را خواند سپس محمد قولی میاب شعرهایش را خواند:
 
فریاد که کوه صبر خم می گردید     دنبال علمدار و علم می گردید
 
تا ثبت کند حمـــاسه سرخ حسین    دستان  ابالفضل قلم  می گردید
 
***
 
ای دشمن من، دشمن من ، دشمن من      آهسته ببر سر مرا از تن من
 
تن پوش مرا به خون مکـش تا زینب      بشناسدم از نشان پیراهن  من
 
***
 
گفتند تو خورشیدی و ماهت: عباس     سقــا  و علمدار    سپاهت: عباس
 
ای صبر بزرگ از چه رو بی تابی     آیا چه شده  پشت و پناهت، عباس
 
***
 
غــم های بیشمار دلـــم را اگـــر شکــست      اما غـــم حسین مـــرا بیشــــتر شکــســت
 
از بس که داغ دوست دلم را شکسته است      چیزی دلــم به یاد نــدارد، مگـــر شکست
 
با یاد او به قدر قفس مـــی پــــرم هـــنوز    صیـــاد من اگرچـــه مرا بال و پـر شکست
 
فریاد قرن هاست کـــه در هــــم تنیده بود    بغضی که در گلوی من خون جگر شکست
 
ای دیده گریه کن که دل سنگ خـــاره را    گاهـــــی توان به عاطـــفـه چشم تر شکست
 
یارب چه فتنه رفت که از تــــنــــد باد آن    تنها نــه ســرو باغ، که کوه از کمر شکست
 
ای عشق چیستی تو که در کــربـــلای تو   خـــــورشید سر بریده برآمد، قمــــر شکست
 
باید به پــــوریای ولــــی اقــتــــدا کنیـــم    جایی اگــــر رضـــای خدا هست در شکست
 
کوثر! دل شکسته دلان خــــانه خــداست    بگــــذار بشـــکنــد دل شاعـــــر اگر شکست
 
***
 
روز، شب می شود و شب به ســحر می آید    حیف از آن عمر که بی دوست به سر می آید
 
هیچ کس نیست کز این راز   گــــره بگشاید    کـــه سفر کـــرده ما کــــی ز سفـــــر می آید
 
از همان رو زکه از یـــــار جـــدا افتــــادیم     چشــــم گریان مـــــــــرا خواب مگر می آید
 
جلوه ای کن که هواخواه  وصال تو ز شوق    اگر از پـــــــای بــــــرافتاد  به ســــر می آید
 
ای امیـــــد همه عالـــــم به فــــــروغ رخ تو    ماه روی تو کـــــی  از پــــرده به در می آید
 
کوثر از روز ازل صـــبر و ظفر یار هم اند    صـــــبر کن، صبر، که با صبر ظفر می آید